Φέτος αποφάσισα πώς να δείξω απλά ένα βίντεο ή να τραγουδήσουμε κάτι που σχετίζεται με το Πολυτεχνείο, δεν θα ήταν αρκετό. Και δεν θα ήταν καθώς οι λέξεις "Φασισμός", "δημοκρατία" , "δικτατορία" δεν θα έλεγαν τίποτε στα μικρά μου. Βέβαια, κάποιος πικρόχολος θα έλεγε πως ούτε στους συνομηλίκους θα λένε κάτι, αλλά η επιστημονική -μορφωτική μας εξύψωση ως εκπαιδευτικοί οφείλει να τις διαχωρίζει. Έτσι, έκανα κάτι διαφορετικό!
Μπήκα σήμερα στην τάξη και τους ανακοίνωσα πως είμαι δικτάτορας. Είχα άγρια φωνή και ασυνήθιστη γλώσσα. Αυστηρό βλέμμα και δεν επέτρεπα σε κανέναν να λέει την άποψή του. Μάλιστα, όρισα και τιμωρίες για την κάθε παράβαση! Κανένας δεν μπορούσε να διαφωνήσει μαζί μου, αλλιώς...
Τα παιδιά τρόμαξαν. Με παρακαλούσαν να μην φωνάζω, αλλά εγώ επέμενα μέχρι που δεν μίλαγε κανένα. Μόνο ένας- ο ζωηρούλης μου- με ρώτησε: "Κυρία, πότε θα σταματήσετε να είστε έτσι; Δεν μ' αρέσει!". Σιγά- σιγά, τους είπα πως κάπως έτσι, μια μέρα, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και έβαλαν τους κανόνες τους στην Ελλάδα! Έπειτα είδαμε, ένα βιντεάκι, σαν κι
αυτό, που αναφέρονται στιγμές απ όλη την επταετία της Δικτατορίας.
Τέλος, ήρθε η δική μας σειρά, να καταθέσουμε το δικό μας λουλούδι, στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν για δημοκρατία και ελευθερία. Χρησιμοποιήσαμε απλά υλικά (γκοφρέ χαρτί) και τα κολλήσαμε δίπλα στην πόρτα του δικού μας "Πολυτεχνείου". Σαν να 'μασταν εκεί!
